HEDENDAAGSE VRAAGSTUKKEN

De meest gebruikelijke hedendaagse oplossingen voor de stabilisatie van zachte en expansieve sulfaathoudende bodems (b.v. gipsgrond) omvatten het gebruik van portlandcement en kalk.

Met kalk behandelde zigeunergrond heeft echter een geringe duurzaamheid door de vorming van ettringiet, een zeer schadelijke verbinding, die ook in gehydrateerd portlandcement wordt gevormd. Het binnendringen van vocht in bouwmaterialen of in omgevingen die deze materialen bevatten, doet de Ettringietkristallen sterk opzwellen, wat leidt tot aanzienlijke schade aan bouwconstructies en bestratingen.

Behalve dat zij chemisch onverenigbaar zijn met sulfaathoudende bodems, zijn de fabricageprocédés van portlandcement en kalk vanuit milieu-oogpunt energie-intensief en dragen zij in aanzienlijke mate bij tot de milieuverontreiniging. Voor elke ton geproduceerd portlandcement wordt bijna 0,95 ton CO2 uitgestoten en het proces vergt bijna 5000 MJ energie. Voor de productie van kalk zijn deze waarden ca. 0,79 ton CO2 en ca. 3200 MJ energie.

Het is duidelijk dat alternatieve materialen die zowel milieuvriendelijk als chemisch compatibel zijn om de vorming van Ettringiet te onderdrukken en tegelijkertijd de noodzakelijke functie van bodemstabilisatie effectief te vervullen, noodzakelijk zijn om de hedendaagse uitdagingen het hoofd te bieden.

De reden hiervoor is dat het verbeteren van de eigenschappen van zachte ondergrondse bodems essentieel is voor de aanleg van robuuste wegen en economische bestrating. Gebouwen die op zachte bodems worden gebouwd, kunnen bezwijken door de lage sterkte en een te grote zetting van de bodem bij een constante belasting. Het is daarom absoluut noodzakelijk de kwaliteit en de sterkte van de onderlaag vóór de bouw te verbeteren, zodat dunnere en mechanisch robuustere funderingsconstructies mogelijk worden en tegelijkertijd de onderhoudskosten in verband met het falen van gebouwen, wegen en snelwegen worden geëlimineerd of tot een minimum beperkt.